Niemand heeft behoefte aan een semantische discussie en de lezer van deze blog wil natuurlijk zo snel mogelijk aan de slag in de tuin. Toch is een theoretisch, filosofische beschouwing waardevol om in ogenschouw te nemen alvorens de regenbotten aan te trekken en in de klei te gaan wroeten.

 

Het concept “natuurtuin” lijkt op het eerste zicht immers een contradictio in terminis. Er bestaat namelijk een duidelijk verschil tussen de begrippen “natuur” en “tuin”. Een tuin is in de eerste plaats een cultuurlandschap dat gecreëerd wordt door de mens en waarin de natuurlijke successiestadia als het ware bevrozen worden om jaar na jaar ongeveer hetzelfde beeld te behouden. In de natuur daarentegen wordt de creatie bestierd door een hogere macht en kan het landschap vrijelijk evolueren naar het eindpunt van de successie: de climaxvegetatie: het bos.

 

 

Een natuurtuin bevindt zich in dit spectrum tussen de twee uitersten in. Er zal afhankelijk van de eigenaar van de tuin meer gewicht gegeven worden aan een van de twee basisbegrippen. In de praktijk komt dit er op neer dat er meestal gekozen wordt voor een cultuurtuin met een natuurlijke uitstraling. Een geconcipieerde omgeving waar ruimte wordt gegeven om de beplanting los te laten of waarin plantenborders worden vastgeklikt maar waarin wilde planten (botanische soorten) worden gebruikt in afwisseling met wilder ogende cultivars. Of een boomgaard achterin de tuin waaronder het gras slechts enkele malen per jaar wordt gemaaid. Of een eilandje in de gazon dat je laat doorgroeien en verschralen tot een bloemenveldje. Of een moestuin (typisch cultuurlandschap) waarin je ajuinen en sla in bloei laat schieten en verwilderen… .